آن چنان مرگ و این چنین مرده / هر که گفته شهید ... خورده!
پنجشنبه, ۷ بهمن ۱۳۸۹، ۱۲:۱۴ ب.ظ
یکم- افسانه مخملی کودتا و کشته شدگان ش؛
از سال قبل که افسانه کشتار و جنایت بر علیه مردم توسط حکومت و لباس شخصی های ش نقل هر محفل اپوزیسیونی و محل تامل دوستان خودی شده بود، کرارا واژه ای را می شنیدم که از سویی جدا دردناک بود و از سوی دیگر طنزی برای شادی و مضحکه ای برای ارزیابی میزان عقل ناآگاهان!
از یک سو مرگ هیچ یک از حاضران در اغتشاشات خیابانی فتنه بعد انتخابات تائید نمی شد و از سوی دیگر سران نامحترم فتنه هر روز یرای سیر کردن شکم های دریوزه خود به ظرف حلوای مراسم ختم، سوم، هفته و چهلم شهدای خودساخته من در آوردی شان دست دراز میکردند!
هدف هم تنها یک چیز بود، که در اثر اهمال یکی از همپالکی های شان به زبان رانده شده بود: جنبش خون می خواهد! حال به چه هزینه ای؟ بماند...
دوم- استفاده ابزاری از مقدسات؛
آن کلمه، واژه مقدس شهید بود، واژه ای که بار معنایی به فراخنای همیشه تاریخ داشته است...
یکایک مردمان این مرز و بوم و هرکجای جهان را که پرسش کنید، در معنای این کلمه مقدس سخنانی ژرف و زیبا تحویل تان خواهند داد؛ شهادت را هنر مردان خدا می دانند و نه کار مردم خداجوی طرفدار آقای مهندس...! زیرا همه را با آن انسی از جهانی دیگر است...
شهید و شهادت، تعریف خاص خود دارد، شهید کسی است که در راه خدا ( فی سبیل الله ) و برای حفظ و پاسداشت امری از اوامری الهی درطی مجاهده به دست جبهه مقابل حق آسیب ببیند و جان ببازد، حال آیا سرکارعلیه ندا خانم آقا سلطان شهید هستند (با عنایت به عکس ها و اطلاعات منتشره از ایشان!) و یا جیره خواران اجانب!؟
حیرت آنجاست که همان کسانی که زمانی شهید و شهادت را تخطئه می کردند، تفکر ایثار و شهادت را خودکشی و خشونت طلبی می نامیدند؛ امروز مقتولین افسانه ای مطامع خود را شهید می نامند، شهدای راه دموکراسی!!!
العجب و کل العجب که در اثر کم کاری های ما، جای حق و باطل عوض می شود، و از هیچ یک از شهدای واقعی مظلوم فتنه 88 نه سخنی هست و نه عکسی، دریغ از بزرگداشت و تجلیلی...؛ تا کی!؟
تا آنجا که حتی در ابتدای کار شایع شد: کسانی که در کهریزک بوده اند، از نظر بنیاد شهید و امور ایثارگران، شهید هستند!!!
سوم- حیف بعد عدم...؛
از آنروز تا حال، هر وقت سخن از شهدای جنبش به اصطلاح سبز مطرح می شد، به یاد شعری می افتادم از طنزپرداز قوی دست و شیرین قلم این دیار، جناب ابوالفضل زرویی نصرآباد، که در فضایی محاوره ای در مخاطبه با سید ابراهیم نبوی (طنزنویس و روزنامه نگار سال های جامعه مدنی) سروده شده بود که آنجا در فضای همکاری و دوستی به او تذکراتی داده بود، از جمله در بخشی از آن مثنوی طنز(از طریق لینک کامل ش را بخوانید، شیرین است) اشاره ای به اکبر گنجی و ماجرای محکومیت دادگاهی ش کرده بود؛ و تعریضی بر شهید خواندن او در صورت هلاکت احتمالی!
فی المثل شخص « اکبر گنجی » / - گرچه از حرف بنده می‌رنجی -
می‌شود عاقبت هدر، خونش / می‌گذارند دست کم، ...
- اکبر گنجی آشنای من است / یار دیرین و با وفای من است
می‌کنم کیف از نوشته‌ی او / صحبت تازه و برشته او
می‌نویسند، حیف، بعد عدم / روی گورش « شهید راه قلم » !-
آن چنان مرگ و این چنین مرده / هر که گفته شهید ... خورده!
حال حکایت ما و این شهدای رنگین است!
حال حکایت ما و این شهدای رنگین است!
چهارم- دوست دختر! شهید!!!
دوستی می گفت: تا حالا مادر شهید دیده بودیم، همسر شهید دیده بودیم، دختر شهید دیده بودیم، خواهر شهید دیده بودیم، برادر و پدر و... شهید دیده بودیم؛ ولی دوست دختر! شهید! دیگه ندیده بودیم، که نمردیم و به برکت فتنه سبز و توهمات نخست وزیر دوران امام دیدیم.
لینک های زیر تعدادی از عکس و فیلم هایی است که در این باب در فضای مجازی منسوب به ایشان منتشر شده، به لحاظ عدم ضرورت باز نشر نمی کنم، خواستید خودتان ملاحظه فرمائید.
دعا می کنم خداوند قلب ها را به نور خود روشن کند و روزی از این دست شبهه ها خبری نباشد. یادمان باشد که مسئولیم و مسئولیم و مسئولیم.
البته یک چیز واضح است و آن این که هیچ فردی که با زیر پا گذاشتن حکم خدا زندگی می کند چه سبز باشد و چه هر رنگ دیگری موجه نیست. ملاک ارزیابی خشنودی خداست. اگر در فهم آن دچار اشکال نباشیم.