تهران!

         ای شـهر دوده ای نـوآر!
         ای ظلــمات پر چـــراغ!
                        چقدر شلوغی های مزاحم ت،
                        راه بـــندان های گره خورده ت،
                        چــراغ های قــرمز طـــولانی ت،
                                                                    را،
                                                                        دوست دارم.


خواندن های بی اثرت،
راندن های بی هدف ت،
دیــــدن هـــای بـی ثمرت،
                                را،
                                      دوست دارم.

زخــمه هــای بر دل ت،
شــکوه هــای در دل ت،
هجمــه هــای بر دل ت،
                               را،
                                      دوست دارم.


ای شهر کثیف،
ای واهه ی سخیف،
با دست و پاهای استخوانی زمخت...

       آن گاه که قرارعاشقانه ای* را،
                                             بر هم می ریزی؛
       آن روز که دو سینه مشتاق را،
                                              در حسرت دیداری،
                                                                        تنگ می کنی؛
       آن زمـان که دو لـب گــرم را،
                                             از بوسه های آتشین،
                                                                        محروم میسازی؛
       آن عصر که دو دلداده شیدا را،
                                             با چشمانی خیس، از یکدیگر
                                                                         جـدایشان گرداندی؛


تـــــــو را،
              برای همه اینها،
                                  دوست ت دارم؛
                                                      دوووووووووووو...ست ت دارم...!
  
       تنها از آن روی که،
       شاید،
       :
       دو نگاه خیس،
                          گره نخورد؛
       دو سینه گرم،
                           مماس نشود؛
       شراره های دو کام،
                        شیرآبه عسل نشود؛


       و
       ای کاش
       :
       عصری نرسد،
                            کآن دو دلداده شیدا،
                                                      بـــــه جـــــــدایی بروند...



پ . ن:
1- دقیقا منظور همان واژه  Dating فرنگی هاست.
2- حک و اصلاح و قلمی کردن شعر در سر بوطیقای افلاطون آنگاه که دکتر شهین اعوانی درس گوید، وه چه...
3- این پست به خواست یک عزیز نوشته شده، البته مخاطب ش خاص نیست (برای کسی سوءتفاهم نشه!!!).
4- و ای کاش نرسد...

نماز جماعت به شفاعت آورده ام...

            امشب دوباره توفیق زیارت حضرت شاه عبدالعظیم حسنی به دست آمد، پس از زیارت، در شبستان حرم بر سر مزار مرحوم آیت الله شیخ عبدالکریم حق شناس تهرانی(از علمای اخلاقی معروف تهران که اخیرا به رحمت خدا رفته) با حجت الاسلام حاج آقای جاودان برخورد کردم (ایشان از خواص و نزدیکان مرحوم حق شناس بوده)؛ حاج آقای جاودان از آن دسته آقایانی است که تماشا کردن شان تذکار و یادآوری حضرت حق است، چه رسد به لحن حرف های شیرین و دل نشین ش.

مناسبت مکان سخن را به اینجا رساند که خصلت و کمال مرحوم آقای حق شناس این بود که: کلام حضرات معصومین رو به گوش جان شنیده بود و در مقام عمل برآمده بود، وقتی دیده بود نظر امام معصوم این است که نماز جماعت بخوانید، دنبال عمل کردن به آن رفته بود؛ ودر توضیح ش گفتند: ایشان وقتی به احادیث و نظرات معصومین رسیده بود که نماز جماعت بخوانید بپا کنید، نماز شب بخوانید و... آن ها را به مثابه امر مستقیم امام حاضر واجب الطاعه برداشت کرده بود و بجای آنکه رد شود [بزعم من یعنی بگوید: خب انشاءالله عمل میکنیم و وعده بعد دادن...] همچون امر امام ناظر و حاضر بدنبال اطاعت و عمل کردن آن رفته بودند و قس علیهذا نماز شب و اکرام فقرا و نیازمندان.

حاج آقای جاودان خاطره ای تا به حال طرح نشده در همین باب از مرحوم حق شناس گفتند که: چند سال قبل مشهد مشرف بودم که حاج آقا هم بدون برنامه آمدند (البته به ما نگفتند چرا آمده اند، ولی بعدا از طریقی مطلع شدیم که حضرت آقا مقام معظم رهبری برای حل یکی از مسائل کشوراز ایشان درخواست کرده بودند که جهت دعا به مشهد الرضا«علیه السلام» مشرف شوند)، در خدمت شان به حرم مشرف شدیم و بعد از زیارت و اعمال وقت دعا، رو کردند سمت مضجع شریف حضرت رضا«علیه الآلاف والتحیه والثنا» و فرمودند: شما فرموده اید نماز جماعت بخوانید و من از ابتدا نماز به جماعت خوانده ام، حال برای درخواستم شفیع آورده ام...!