روزی روزگاری
جایی در دوردست‌ها یک آدم‌ی بود؛
مــرد بود؛
که
با آرزوهای‌ش، در تنها نقاشی‌اش مرد.
حالا
این تو
و
این صحنه،
بیا برای‌م نقش بزن!
برعکس مردن آن مرد،
همراه با چندتایی بیت بغض،
یا با چندتایی چشم تر،
این رنگـها،
همه مال تـــو؛
اما...،
فقط حق داری
در خلوت‌ت دستکاری‌شان کنی!!!
نقاش رسوا .
شاعر محفوظ .
92/7/3
---
پ.ن: تصویر مورد استفاده، نقاشی رنگ و روغن متعلق به آقای هادی منفرد با عنوان: "کفشهایت را بکن" است.
وقتی که در "ازل"
صورت خویش را نمود؛
ظلومِ جهولِ منوع نمی‌دانست:
ره کدام‌ست؟
سـو کجاست؟
آخــــــر کیست؟
و
نهــــــایت چیست؟
.............
آنگاه،
دوباره رحمت‌ی رسید؛
قدر را نازل کرد!
مقدرات را به تقدیر سپردند...
و این
حوالـــــــــت ما گشت...
تقدیم به استاد "سید احمد فردید"، آنکه حوالت دوران گذار را تصویر کرد.
به‌گاهِ آمدن
به‌گاهِ آمدن ام،
در آغوشت خواهم گرفت؛
سرم را میان گیسوان‌ت خواهم کرد،
و سینه‌ام را،
پر از عطرِ با تو بودن
خواهم نمود؛
و چشم در چشم...
در اوجِ آرامش و احساس
آغوشت را تنگ تر کن...
می خواهم کم بیاورم نفس‌هایم را
تا شماره کنی حجم لذتم را،
از
با
"تو"
بودن...
