هفتمین دور مذاکرات ایران و گروه 1+5 پس از 3 دور مذاکره در ژنو، دو دور در استانبول، یک دور در بغداد و یک دوره در مسکو، هفته پیش در آلماتی قزاقزستان پس از یک وقفه 8 ماهه از سر گرفته شد.
پس از مذاکرات خردادماه در مسکو، زنجیره اتفاقات و تحولاتی رخ داد که بیش از پیش بر همگان، مبرهن گشته چه کسی طالب مذاکره است؛ گروه 1+5 یا ایران؟!
تهدید حمله نظامی، فشارهای دیپلماتیک و رسانه‌ای و تحریم‌های همه‌جانبه اقتصادی که فلج کننده می‌خوانندش، هیچ خللی در اراده ملت غیور ایران وارد نکرده است. در بعد داخلی، ایرانیان 22 بهمن امسال، استوارتر از همیشه به خیابان آمده و در عین خاطرنشان کردن مشکلات اقتصادی و معیشتی خود؛ یک‌صدا بر حمایت قاطع از انقلاب، آرمان‌های امام(ره) و مواضع استکبارستیزانه و منویات مقام معظم رهبری باز هم تأکید کردند. در بعد خارجی، برگزاری اجلاس سران کشورهای غیرمتعهد در تهران و اعلام پشتیبانی جامعه بین‌المللی از حقوق حقه ایران، واهمه اروپایی‌ها از تحکیم بیشتر موضع غرب‌ستیزانه ایران و مقاومت در عین فشارهای استکباری و الگوگیری از آن در کشورهای عربی و موج بیداری اسلامی منطقه و البته ضررهای هنگفت اقتصادی کشورهای تحریم‌کننده، مجموعه عوامل درون‌زا و برون‌زایی بود که بر نتایج این دور از مذاکرات تأثیر داشت.
