سالار عقیلی-تصنیف صبح آمده است برخیز!

#تصنیف #صبح_آمده_است_برخیز!
#خواننده: #سالار_عقیلی
#آلبوم : به نام گل سرخ

#شعر: محمدرضا #شفیعی_کدکنی
#دستگاه: #چهارگاه
آهنگ‌ساز و #تار: حمید #متبسم / #کمانچه: #فرج_پوری / #قیچک: #آبائی / #تنبک: #حدادی

دانلود MP3:

صبح آمده است، برخیز!
بانگ #خروس گوید:
وین خواب و خستگی را
در شط شب رها کن!

بجا آوردن وعده

مرید پیرمغانم زمن مرنج ای شیخ
که وعده را تو نمودی و او بجا آورد
حافظ

برداشت آزاد از شعر خواجه:
اگر مراد از پیرمغان، حضرت سیدالشهدا باشد و شیخ را حضرت ابراهیم شیخ‌الانبیاء درنظر بگیریم.

تلمیح زیبایی می‌شود از وعده ابراهیم نبی(ع) به حضرت حق که اسماعیلش را قربانی کند؛ ولی...
در آن‌سوی خلقت امام حسین(ع) که نه‌ تنها فرزندان‌ش را به قربانگاه برد، بلکه خویش را قربانی اراده دوست نمود...

ان اللّه شاء ان یراک قتیلاً

عید رفقا مبارک!

مرد نقاش

روزی روزگاری

جایی در دوردست‌ها یک آدم‌ی بود؛

مــرد بود؛

که

با آرزوهای‌ش، در تنها نقاشی‌اش مرد.

 

 

حالا

این تو

و

این صحنه،

بیا برای‌م نقش بزن!

 

برعکس مردن آن مرد،

همراه با چندتایی بیت بغض،

یا با چندتایی چشم تر،

این رنگـها،

همه مال تـــو؛

 

اما...،

فقط حق داری

در خلوت‌ت دستکاری‌شان کنی!!!

نقاش رسوا .

شاعر محفوظ .

92/7/3

---

پ.ن: تصویر مورد استفاده، نقاشی رنگ و روغن متعلق به آقای هادی منفرد با عنوان: "کفشهایت را بکن" است.

مغازله انتخاباتی دولت یار

به نام خدا و به یاد ولیّش

تو

را نمی بینم.
هیچ جای شهر اثری از تو نیست.

بازار انتخاباتی داغ داغ است،

اما

تبلیغی برای روی کار آمدن دولت پاینده ی تو به چشم نمی‌خورد!

مگر
تو نمی آیی؟

تو
را کجای این دنیای بزرگ جای داده اند؟

تو
که جای زیادی نمی خواهی؛

گوشه ای از دل ها
برای تو کافی است تا تنها ساعتی، لحظاتی، و یا حتی دقیقه ای در شبانه روز،

به یاد تو باشند.

تو
در میان این همه هیاهو گم شده ای!


کدام فریاد نام تو را به گوش می رساند،

و

کدام دست پرچم آمدن تو را از پنجره بیرون می‌کند؟

کدام نگاه، امید به حکومت عدل گستر تو و وعده‌ی قطعی خداوند دارد؟

کدام زبان تبلیغ تو را می کند؟

و

کدام زمزمه ی زیر لبی برای آمدنت دعا می خواند؟

و
میان این همه سینه ی سپر شده برای دفاع و حمایت از آن کسی که تنها برای چهارسال به آنان امید داده است،

کدام قلب برای تو می تپد؟!


نگاه کن!

همه جا شلوغ است و تلاش، پی گیر!

تلاش
برای آنچه در انتظارش هستند،

نه روز می‌شناسد و نه شب،

نه خانه می شناسد و نه خیابان.

از او حرف می زنند،

یادش را زنده می کنند،

به رنگ او در می آیند و خلاصه...

سراپا
می شوند "او".

با خود می اندیشم

به‌‌راستی چگونه است که برای آمدن آن وعده‌ی حتمی خداوند

همان یگانه منجی که خواهد آمد

و عدل و داد و مهر و محبت را بر پهنه ی گیتی خواهد گستراند،

دست روی دست گذاشته،

دعایی هم نمی کنیم

و حال آنکه

برای فقط چهار سال از عمر خود این چنین شبانه روز تلاش می کنیم.

و من ...

حالا
که در این خیابان‌های پر همهمه قدم می‌گذارم،

جای خالی تو را بیش از همیشه احساس می کنم

و زیر لب با خود می گویم:


چه کسی

به تو

رای خواهد داد؟

الهم عجل لولیک الفرج!

امشب به‌سبک کرب و بلا گریه می‌کنیم

به‌مناسبت شب حزن و غم کاروانیان کربلا:

السلام علیک یا عمتی العزیزه 

امشب به‌سبک کرب و بلا گریه می‌کنیم     همراه سیِّدالشُّهداء  گریه می کنیم

صاحب زمان گرفته عزا گریه می کنیم     از داغ روح صبر و وفا گریه می کنیم

مثل تمامی علما گریه می کنیم

آقا ببین که با رفقا گریه می کنیم

امشب به یاد عمِّه ی سادات  مضطرم     گریه کن مصیبت و غم‌های خواهرم

شد کهنه‌پیرهن همه‌ی عشق و باورم     مثل غروب غصِّه و غم فکر معجرم

 راوی قصِّه های غریبی دلبرم

هجران سر آمده به خدا گریه می کنیم

در زیر آفتاب‌م و مثل تو، تشنه لب     جان دادن شبیه تو شیرین‌تر از رطب

از دوریِّ تو زینب غمدیده کرده تب     یکسال و نیم زندگی بی تو  العجب

کردم شکایت از غم هجران تو به رب

با حق به یاد فاصله ها گریه می کنیم

یکسال و نیم  درد جدایی کشیده ام     حالا ببین چگونه کنارت رسیده ام

هرگز عجیب نیست اگر قدخمیده ام     آخر به روی نیزه  سر یار دیده ام

چوبی به لب نشست و لبم را گــَزیده ام

ای زینبی بدان که کجا گریه می کنیم؟!

جایی که از حسین بخوانیم کربلاست     مهمان روضه ی غم گودال تو خداست

دارم یقین که مادر ارباب پیش ماست     همراه دخترش شده تب دار نینواست

شیب الخضیب غصِّه‌ی زهرا و مرتضاست

آهی کشید  مادر  و ما گریه می کنیم

آهی کشیدو زیرلبش گفت یاحسین!   دیدم که میزنی گل من دست و پا حسین

دشمن سر تو برده روی نیزه‌ها حسین     زینب کجا و بزم حرامی کجا؟ حسین

چوب است مزد قاری قرآن ما حسین

ما تا ظهور عدل و صفا گریه می کنیم

حسین ایمانی 

گر مطرب حریفان، این پارسى بخواند - در رقص و حالت آرد، پیران پارسا را

جناب علامه حکیمی، در جلد چهارم کتاب ارزشمند الحیاه که موسوعه گرانسنگ احادیث حضرات آل الله با طبقه‌بندی مناسبی است، در صفحه216 ماجرای خیلی زیبایی را آورده‌است.

مطلب آن‌است که در زمان حضرت صادق(علیه آلاف التحیه و الثناء) گروهی از مردم خراسان بزرگ در مدینه خدمت حضرت شرف‌‌یاب می‌شوند.

امام در آغاز چنین فرمود: مَنْ جَمَعَ مَالًا یَحْرُسُهُ عَذَّبَهُ اللَّهُ عَلَى مِقْدَارِهِ
هر کس مالى را براى نگاه داشتن گرد آورد، خداوند به اندازه آن مال او را عذاب خواهد کرد.

خراسانیان به زبان فارسى گفتند: ما عربى نمى‏دانیم.
امام هم به زبان فارسی فرمود: «هر که درم اندوزد، جزایش دوزخ باشد»


بیاد این بیت خواجه شیراز افتادم که گفته:

گر مطرب حریفان این پارسى بخواند / در رقص و حالت آرد پیران پارسا را

ای جان به فدای فارسی حرف زدن تان یا امام صادق(علیه السلام).

صورتِ ازل

وقتی که در "ازل"

       صورت خویش را نمود؛

       ظلومِ جهولِ منوع نمی‌دانست:

               ره کدام‌ست؟

               سـو کجاست؟

               آخــــــر کیست؟

                              و

                           نهــــــایت چیست؟

 .............

آنگاه،

دوباره رحمت‌ی رسید؛

قدر را نازل کرد!

مقدرات را به تقدیر سپردند...

و این

        حوالـــــــــت ما گشت...

 

تقدیم به استاد "سید احمد فردید"، آن‌که حوالت دوران گذار را تصویر کرد.

راه طلب

در راه طلـــــب پای فلــــــک آبلـه دارد          این وادی عشق‌ست و دوصد مرحله دارد

درد و غم ورنج‌ست وبلا، زاد ره عشق         هر مرحله صد گمشــــده این قافــله دارد

در راه بیـــابانِ جنون، عشـــق زند گام         کـــز چـــرخ شتابنده، فزون حوصـــله دارد

گر من نکنم شکوه ز شب های فراقت         از حوصـــــله من، شب هجران گــله دارد

دیوانه عشق‌ایم و چو گل، با رخ خندان        کز حـــلقه گیسوی تو، دل سلسـله دارد

از یاد تو، ای گل! همه شب بلبل جانم        گه نـــغمه و گه نــــاله و گه ولــــوله دارد

دل در طــلبِ وصل تو، ای ماه حجازی!         در کوی صفــا، رقص کــــنان هرولــه دارد

صدمرحله را عشق، به‌یک گام رود لیک       در هر قـدم این ره، چه کند صد تــله دارد

گر دست مرا، جاذبــه عشــــــق نگیرد        فریاد نـه جــــان زاد و نه دل راحـــله دارد

مدح رخ زیبــایِ تو، چون گــفت "الهی"         یک بوسـه از آن غنـچه خندان صــله دارد

مرحوم میرزا مهدی #الهی_قمشه ای

خواهش بوسه ها

من،
دیوانه‏ی
آن لحظاتی هستم
که
چشم در چشم،
نفس‏هایمان به شماره می‏افتد
و
ما،

بی‏هیچ کلامی،
بی‏هیچ اشاره‏ای


خواهش
بوسه‏های
پایان‏ناپذیرمان را
با یک بوسه جدی
اجابت می‏کنیم...

تهران!

         ای شـهر دوده ای نـوآر!
         ای ظلــمات پر چـــراغ!
                        چقدر شلوغی های مزاحم ت،
                        راه بـــندان های گره خورده ت،
                        چــراغ های قــرمز طـــولانی ت،
                                                                    را،
                                                                        دوست دارم.


خواندن های بی اثرت،
راندن های بی هدف ت،
دیــــدن هـــای بـی ثمرت،
                                را،
                                      دوست دارم.

زخــمه هــای بر دل ت،
شــکوه هــای در دل ت،
هجمــه هــای بر دل ت،
                               را،
                                      دوست دارم.


ای شهر کثیف،
ای واهه ی سخیف،
با دست و پاهای استخوانی زمخت...

       آن گاه که قرارعاشقانه ای* را،
                                             بر هم می ریزی؛
       آن روز که دو سینه مشتاق را،
                                              در حسرت دیداری،
                                                                        تنگ می کنی؛
       آن زمـان که دو لـب گــرم را،
                                             از بوسه های آتشین،
                                                                        محروم میسازی؛
       آن عصر که دو دلداده شیدا را،
                                             با چشمانی خیس، از یکدیگر
                                                                         جـدایشان گرداندی؛


تـــــــو را،
              برای همه اینها،
                                  دوست ت دارم؛
                                                      دوووووووووووو...ست ت دارم...!
  
       تنها از آن روی که،
       شاید،
       :
       دو نگاه خیس،
                          گره نخورد؛
       دو سینه گرم،
                           مماس نشود؛
       شراره های دو کام،
                        شیرآبه عسل نشود؛


       و
       ای کاش
       :
       عصری نرسد،
                            کآن دو دلداده شیدا،
                                                      بـــــه جـــــــدایی بروند...



پ . ن:
1- دقیقا منظور همان واژه  Dating فرنگی هاست.
2- حک و اصلاح و قلمی کردن شعر در سر بوطیقای افلاطون آنگاه که دکتر شهین اعوانی درس گوید، وه چه...
3- این پست به خواست یک عزیز نوشته شده، البته مخاطب ش خاص نیست (برای کسی سوءتفاهم نشه!!!).
4- و ای کاش نرسد...