حکایت رفتن

اون وقت که
از چشمام رفت
؛


تازه
با دلم
،

دیدم اش،
تماشایش کردم،

دیدم ات!
890826

سکوت

همه
همیشه
حرفهای مهم رو در سکوت میزنند!
تو
هم

،
این بارهم
حرف مهمی داری؟


؛
پس چرا
به زبان
نمی آوری!؟
890826 

واژه ها

امان،

از آن مکالمه ها
که واژه هایش
بیشتر

از
جنس سکوت اند؛
تا سخن!

ناگفته ها را،
از
چشم ها،
باید خواند؛

جوابش را...

890820


پ ن:
این عکس یکی از صحنه (سکانس) های خاص فیلم داگ ویل (Dogville) ساخته فون‌تریه دانمارکی است، اینجا نیکول کیدمن داره...
[توصیه میکنم خودتون برید ببینیدش...]

ساحره پائیزی...

 برگها،
و سکوت قدمها،
کنار درختانی که هنوز سربلند،
در مقابل باد ایستاده اند،
و

هجرت برگهایشان را با اندوه می نگرند،
سهم درخت از پاییز،

تنهایی بود!

و
سهم
من
از
تو
یک علامت سوال
؟

حضرت دوست!

" جناب معشوق!
شاید که جای همه آن عشق ها را،
تنفر پر کند،
شاید!

ولی جای همه ی آن
دوستی ها

تا ابد هرگز
تنفر نخواهد نشست...


دوست!
بیا و یارانه بمان!
890728

"


گودر 

شعر بی دروغ

ما که این همه برای عشق،
                     آه و ناله ی دروغ می کنیم؛

راستی چرا
     در رثای بی شمار عاشقان


                           -که بی دریغ-
خون خویش را نثار عشق می کنند،



از نثار یک دریغ هم
.
.
.
.
.
.
.
.
        دریغ می‌کنیم؟…

قیصر امین‌پور

شانه تب دار!

در غلغله شلوغی های این شهر بزرگ،
برغم فاصله بی منتهی پیش رو...

چونان صدای قلقل قلبت را می شنوم،
که
ریتم نفس ام،
دم ام،
باز دم ام؛
از های گرم
هوای نفس توست!



باور نمیکنی؟
ریز نگاهی کن،
ببین!

سرم را
بر شانه تب دار تو
بر جای گذاشته
و
از خود،
رفته ام...

میرداماد- دم غروب 89/06/27

خطوط موازی!

خطوط موازی!

شاید روزی در پی یک حادثه ای،

بر سر یک تقاطعی،

گره ای زاده شود؛

عقدی جاری شود،

آشیانه ای ساخته شود!

ای کاشکی طوفان نشود؛

باران و نسیم خنکای خیال هاست،

و

باد های تند،

نرمش خیال اهالی آشیانه است...

ای کاشکی طوفان نشود!!!

890514

به‌گاهِ آمدن

به‌گاهِ آمدن
به‌گاهِ آمدن ام،
در آغوشت خواهم گرفت؛

سرم را میان گیسوان‌ت خواهم کرد،

و سینه‌ام را،
پر از عطرِ با تو بودن

خواهم نمود؛

و چشم در چشم...

در اوجِ آرامش و احساس

آغوشت را تنگ تر کن...

می خواهم کم بیاورم نفس‌هایم را
تا شماره کنی حجم لذتم را،
از

با

"تو"

بودن...

اشرف مخلوقات

این منم، اشرف مخلوقـــــات!

اکنون، بر سر جنازه خویش،
سوگوار نشسته ام و می اندیشم؛

آیا
زمان آن فرا نرسیده است که
خدای بزرگ،
از آفرینش من،
"انسان"؛

اظهار ندامتی بکند؟!
4 خرداد 89


پ. ن: خطی در حال انسان عصر پست مدرن با چاشنی ی از نیهیلیسم!